6 juli 2022, Horn Island
Zeg eens Aaaa…..
We liggen voor Horn Island, naast Thursday island. Dat is gunstiger ivm aanlandse wind. We hebben de kapitein’s verjaardag uitbundig gevierd. Dank voor alle felicitaties. De jarige job was gestreeld!
Verwend en vertroeteld is de kapitein toegezongen. Krijgt versgebakken bananenbrood en vino van Ikinoo. Krijgt zeilbriltouwtje en bier van Modesta. Wat een verwennerij. Heeft gezondigd met permissie in de vorm van de biefstuk. Bier, zon, zeilvrienden. Kortom, het nieuwe rondje om de zon is volop ingeluid.
Het begint aardig op dreef te komen in onze baai. Bijna alle 27 Indonesië-rally deelnemers zijn er. Overmorgen in optocht de zee op. Dan waaieren we uit en zien elkaar weer in de Molukken.
Buurschip Palaver heeft een stoer verhaal dat enkele dagen geleden een croc z’n bek op hun catamaran’s zwemplatform heeft gelegd. Blijkbaar hebben de LaCostes in deze baai geleerd dat precies dáár met enige regelmaat een hond te verschalken is. Er gaat zelfs een filmpje rond. Een croc heeft een hond gegrepen en het het arme dier wordt nog levend door de baai vervoerd. Verser dan vers aangeleverd bij de croc kindjes.
Zo blij dat ons lieve Bootje thuis verblijft. Omringd door alle liefde van de wereld door z’n twee suikertantes. Bootje is tegenwoordig zelfs 1 x per week een hospice knuffelhond. Hij heeft aanleg voor gezelligheid.
De havenmeester van deze baai komt even aangevaren om te vertellen over de tigersharks. Meter of 5. Agressief. We worden er al wat immuun voor. Blasé. Ja, ja… geen benen overboord bij zwemtrap. Armen binnen houden wanneer in dinghy. Dûh.
Onze Oostenrijkers laten een filmpje zien van een giftige zeeslang in hun bakskist. Niets vermoedend trok oO zijn zwemtrap er uit en voila, een kronkelend zwart-wit geringd exemplaar van bijna 2 meter! Het uithalen van het zwemtrapje is sindsdien niet meer hetzelfde, vertelt hij droogjes.
Ikanoo doet er nog een schepje bovenop. Toen ze een JOEKEL van een spin zagen in hun mooie Breehorn Koopmans. Een vogelspin, maatje mannenhand. Na eerst een hartverlamming te hebben bezorgd was de vogel(spin) daarna weer gevlogen…
Zoeken, zoeken, nérgens meer te zien. Aargh! Brrr!! De volgende dag pas weer gespot. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus de kakkerlak-spuitbus stond paraat. Het beest is versuft overboord gegooid door de dappere schipper. Enorm opgelucht dat het monster van boord was konden de Hollanders weer verder.
Ik voelde de clue al aankomen. Want had wel eens gehoord dat tarantula’s trouwe partners waren. Inderdaad. De volgende dag kroop de volgende vogelspin uit een kier, op zoek naar haar maatje.
…ik neem m’n petje af… ik had het vliegtuig gepakt! Mijn vliegende mieren zijn er een feestje bij. (Het is weer uitvlieg dag). Deze verhalen snoeren mijn mond.
Mijn keel is ook gesnoerd. Ik ben ziek aan het worden.
Op de heenweg naar Thursday island had ik een culinair Indisch hapje uit de magnetron te voorschijn getoverd. Twee minuten en klaar. Ideaal voor als koken niet haalbaar is door whatever gedoe op het Great Barrier Reef.
Bij hap 2 bleef een rijstkorrel (!!?) steken ergens achterin. Niet snel uit het lood geslagen kauwde ik gretig door, af en toe even grondig schrapend. Niks aan de hand. Dadelijk wel weg.
Inmiddels zijn we een week verder en heeft de rijstkorrel een prominent plekje verworven in m’n rechter amandel. Ergens weggestopt in een vouwtje. Bij elke ademteug, slok of hap irriteert ie. Spugen, gorgelen en friemelen helpt niet. Inmiddels doet mn rechteroor ook pijn. Van zeurend naar scherp.
Google zegt een amandel-ontsteking. Op z’n Harlingers: ‘k ha wun sere strot!
De rijstkorrel moet er uit, zo veel is duidelijk. Wattenstaafjes moeten uitkomst bieden zegt dr. Google.
De kapitein heeft núl met medische toestanden. Hij zweert bij zijn gedegen ‘one size fits all’ medisch advies: gewoon negeren. Pas als het bloedt of ergens een bot uitsteekt, mag ik me melden. Mijn geschraap, gekuch, gepriegel met vingers en gegorgel met zout maken dus geen indruk.
Ik ben er klaar mee en klaar voor. Er moet geopereerd worden! De kapitein krijgt heldere instructies en een wattenstaafje. Hij tuurt in mijn wijd open mond. Is inmiddels bereid om dit varkentje te wassen. Gaat grondig te werk met zijn grote knuisten. Wordt alleen onderbroken door mijn kokhals-reflexen.
Ik zit al ruim 10 minuten in de geïmproviseerde tandartsstoel. (Ik hangend tegen de railing, de kapitein hangt over mij heen). Hij heeft inmiddels het wattenstaafje verruild voor de achterkant van mijn tandenborstel. Alsof hij aan het biljarten is. De weke delen houden zich taai.
Tussen reflexen en slappe lach dreigt verstikkingsgevaar. Het is niet niks zó te worden befriemeld. ‘Zo kan ik niet werken’ verzucht de kapitein. Richt zich op met gevoel voor dramatiek. ‘Mijn bril is beslagen en jouw mond is te klein…’
De opticien biedt zich aan. Volgens hem maakt peuteren in ogen, oren of kelen nauwelijks verschil. Allemaal lastige plekjes dus één pot nat. Hmmm… volgens dat argument zou hij ook gynaecologisch onderzoek kunnen verrichten. Ik bedank voorlopig.
Dan heb ik een eureka moment! De Zweedse boot, vader en zoon Viking, hebben de vrouw des huizes nog aan boord. Zij vliegt af en toe aan voor hoogtepunten. Een montere vrouw met een heldere blik. Recent gepensioneerd tandarts! Zij zal ongetwijfeld al heel wat kelen hebben gezien. Zal ze zelfs wel kennen van haver tot gort, lijkt me. Daar past prima een rijstkorreltje bij.
Op kanaal 16 roep ik aan. Leg de situatie uit. Rijst en amandelen. (Nummer 47 op de menukaart bij onze Chinees). Tamina komt gelijk. Medisch mondkapje paraat, even als plastic handschoenen. Zelfs zo’n spiegeltje op een stokje. Op haar hoofd een lampje van het type dat gebruikt wordt om savonds niet in het water te vallen als je het dek op moet. Ze heeft sateprikkers meegenomen. Van die luxe, extra lang. Het enige dat ze had om op lastige plekken te pielen. Het ziet er allemaal zeer professioneel uit.
Ze is nog maar 6 maand met pensioen vertelt ze, terwijl ze haar koplamp goed zet, maar mist haar werk ontzettend. Heeft er gewoon even zin in om gezellig mijn mond rond te kijken! Ik loop warm voor zoveel enthousiasme. Ook voor haar mooie kleine handen.
Ik geef me over. Het is niet anders. Ik zoom uit. Krijg complimenten dat ik me zo goed houdt terwijl zij de saté prikker de vrije loop laat. Ze heeft de smeerlap al vlot in het snotje. Heel diep weggestoken. Ze is lief en aandachtsvol. Dat helpt bij gebrek aan verdoving. De gedachte aan een Indonesische tandarts vinden (en dus nog een week op zee wachten) staat me zeer tegen. Het moet nù gebeuren!
Tamina hangt soepeltjes boven me en springt als een hinde achteruit als ze meent dat mijn reflexen het gaan winnen. Ik stel haar gerust dat ik nog niet gegeten heb. Ondanks de hilarische setting is ze bloedserieus en ik ook. Er komt al een flinke infectie op gang. Het moet opgelost. Soms moet ik even bijkomen met een zenuwachtig gehinnik.
De kapitein en de Viking hebben er een biertje bij gepakt. Kijken gefascineerd toe. Maken foto’s. Appreciërende bromgeluiden van mijn tandarts verworden tot luid applaus van de mannen. Ze tovert een mooie korrel te voorschijn. Toverrijst. Lukt altijd.
Als ik overeind kom en even moet slikken van alle emotie en commotie bemerk ik gelijk het verschil. Hoera!
Mijn tandarts krijgt ook een bier en ik krijg warm water met zout. Ik bedank haar uitvoerig. Bied mijn wederdiensten aan mocht ze ooit last krijgen van verslavings- en/of psychiatrische problematiek. Geef haar alvast een flesje Pinot Gricio om haar op weg te helpen.
Ontsteking dus. De scheepskist heeft gelukkig antibiotica. We keuvelen nog even, de Vikingen en wij. Het klikt goed. We varen dezelfde route, bijna zelfde tijdspad, helemaal tot door de Rode Zee. Pas na een hug laat ik mijn tandenfee vertrekken. Ben echt heel dankbaar.
Overmorgen de zeilen weer hijsen. Langs Papua New Guinea naar de Molukken. Ben benieuwd.
Australië zelf is prachtig. Heus!
Maar het begint me hier ondertussen toch ook een beetje de (zere) strot uit te hangen….