18 juli 2022, Kei - Indonesië
I did it myyyy wayyyy!!De kapitein vraagt mij ten dans en binnen enkele tellen zwieren we over de dansvloer. De locale Frank Sinatra zingt met hart en ziel. Gezeten op een krukje in een hoekje, z’n telefoon bij de hand om zich aan de Engelse text vast te houden. Behalve showmanschap geen verschil. Wát een stem. (We dachten al een uur dat er een plaat opstond, tot we hem gewaar werden op z’n krukje ergens achteraf). Nadat we hem ontdekt hadden, wérd hij ook ontdekt, want gezien niemand ooit klapt voor een plaat, stonden de 20 Indonesië Zeilers nu opeens te juichen en joelen. Frank 1.2 ging er nóg beter van zingen. Bis bis!
Een paar jaar geleden waren we op de Berry’s, een afgelegen deel van de Bahama’s. Daar struikelden we, geheel per ongeluk, over de ruïne van het huis van Frankieboy himself. De locals wilden er bewust geen Graceland van maken, beducht voor massatoerisme, en hielden het huis geheim. Het werd langzaam weer toegeëigend door de natuur.
Maar toen de kapitein en ik toevallig door zijn straat struinden, werden we er door locals op gewezen. Eind van de zandweg. Rechts. Nadat we ons door een doornhaag hadden heen geworsteld, slopen we door de slaapkamers, gluurden uit zijn ruitloze ramen. Briljant uitzicht op de blauwe lagunes. We rommelden aan zijn aanrecht, pakten een denkbeeldig glas, vulden het met denkbeeldige whisky. Leunend op zijn (nog steeds intacte) schouw namen er ééntje op hem en zijn Ratpack. Op het grandiose terras bedachten welke famous people daar hadden rondgehupt. A call of nature werd beantwoord in zijn tuin en dat was het einde van de tour. Er zijn vast niet veel mensen die plassen in de tuin van Old Blue Eyes van hun bucketlist kunnen schrappen! Onze claim to fame.
Anyway.
Aankomen in Indonesië was een opluchting. Geen gemakkelijke zee, de Arafura. Ooit hebben we enórm geworsteld in de Bermuda Driehoek met 50 knopen. De verhulde zegening daarvan is dat er daarná nooit meer een zee is geweest die ons van de leg heeft gekregen. Arafura was een eitje. Zij het hardgekookt.
Sommige deelnemers van de rally hadden een gebroken boom (mast onderdeel) en/of een losgetrokken railing. Een Australische zeilster vertelde dat ze in een vissersvloot was terecht gekomen en doodsangsten had uitgestaan mbt een aanstaande aanvaring. Op de plotter was maar 1 vissersboot te zien, die konden zij en haar man goed omzeilen. Maar dichterbij gekomen plopten de andere 23 boten van de vloot op de plotter omhoog. Het vaargebied was een doolhof geworden. En remmen kan niet. Uiteindelijk het vege lijf kunnen redden maar ze kon het tegenliggende schip bijna aanraken, zo rakelings waren ze langsgevaren. De natte broek was niet alleen van de golven biechtte ze op.
Gelukkig had mijn kapitein een andere strategie gekozen. Stukje omgevaren. Wij hebben nauwelijks een boot gezien. Hoefden ons alleen te bekommeren om de grillige zee. Ervaring is de beste leermeester.
Na 3 dagen van inklaren, waarbij 14 (!!) officials aan boord zijn geweest en Zwerver en ons hebben doorgespit en uitgeplozen, hadden we de juiste documenten. Tijd voor de wal!
Het hele dorp kwam uitgelopen om ons te aanschouwen. Er was een aankomst ceremonie bedacht, een optocht waarbij we allen onze nationale vlag moesten dragen. Ik was wat beducht hoe de Nederlanders hier ontvangen zouden worden. Men heeft destijds toch niet voor niets die trein gekaapt. Overwoog zelfs de Fryske vlag mee nemen, lekker anoniem en altijd fleurig. Maar toch gekozen voor de driekleur. (Ik kon m altijd nog zijdelings hangen en heel hard bonjour roepen ).
Bij aankomst werden we onder de voet gelopen. Een optocht met de koning van ons eiland Kei voorop. Met een mijter op. Onze vlag werd toegelachen, geëerd en gevierd! En wij als dragers geknuffeld en op de schouders geklopt. Naar mate het feest vorderde bleek dat Hollanders (Balandas) hier met zoooo veel vreugde worden onthaald, dat we nog nooit een hartelijker welkom hadden ontvangen. Koning Kei deed z’n naam eer aan en ik voelde me net Máxima!
Ben zeker 300 x op een selfie geweest. Alle hoofddoekjes en haren roken naar waspoeder en zeep. (Ik naar zweet en euforie). Jong, oud en alles er tussen in begonnen te stralen na een groet of zwaai. De mobieltjes zwaaiden alle kanten uit. Als ik de mijne pakte kwam er een bewonderende zucht door de menigte …aaaah … IPhone!! (Vier jaar oud en op z’n laatste benen).
Ik begon van enthousiasme, en tot grote hilariteit, handkussen te werpen. Ik ontving ze in tienvoud terug. Wát een liefdevolle mensen, wat een levensvreugde hier. En boy oh boy wat kunnen ze feesten!!
Ik aaide baby’s als de paus. Droeg kleuters op de arm met hun armpjes om m’n nek. Danste met oude mannen met 1 tand, danste met stralende vrouwen. Alle ogen op mij en Sonja van Ikanoo, mijn blonde Balanda medezeilster. De kapitein stond er aanschouwend bij. Op de achtergrond. Zag mijn plezier en gunde mij mijn Koninginnedag. Had zelf nog te veel aan z’n hoofd. Zwerver onder zwerfstroom voornamelijk.
Bizar genoeg is het ook heel vermoeiend om het middelpunt te zijn. Ik had daar geheel geen ervaring mee, dus dat was een verrassende ontdekking. (Toch blij dat ik geen echte Máxima ben!) Mijn limbisch systeem deed z’n best om alles bij te benen. Optredens galore. De schoolkinderen, de gymnastiek club, de volksdansvereniging. Dansende jagers, dansende slang. De banjo muziek club. Een bonte fanfare.
Of wij wilden plaatsnemen op versierde stoelen in de schaduw. Water en cake werd uitgereikt. Konden we ontspannen genieten van alles. De lunch zou een uurtje later volgen. Alles vond plaats op een dorpsplein waar een enórme boom van misschien wel 1000 jaar, oud en statig stond te zijn. Met klimmende kindertjes als versiering op z’n stam. De klimmertjes hopend op beter uitzicht op alle feestelijkheden en de geëerde bezoekers.
De samenleving op dit eiland Kei bestaat uit 50/50 moslim en christelijk. Nog nooit zoveel hoofddoekjes gezien. Maar alles sprong en danste door elkaar heen. Zat samen, at samen, lachte samen, genoot samen. Op blote voeten of in plastic teenslippers. Een blindheid voor de verschillen en oog voor het gezamenlijke. Zo kan het dus ook.
Of ik Kruyff, van Persie, Robben en Gullit kende? En of ik in Leiden, Assen en Rotterdam was geweest? Waaauww!? Daar was ik gewéést!? Wat geweldig super! Dan waren we zo goed als familie, want zij hadden daar ook iemand!
Het dorp was aangeveegd en vrolijk van kleur. Honden om de 50 meter, liggend op straat, wetend dat de auto’s wel aan de kant gaan. Slierten kinderen die zichzelf lachend vermaken. Blijkbaar moeten kinderen hier na school 3 uur in de groentetuin van hun gezin werken, samen met broertjes en zusjes. Verbindend. Daarna pas zijn ze vrij om te spelen.
Eenvoudige huisjes, vrolijk opgeschilderd. Tuintjes met groente en fruit. Hekje er voor. Vlaggen voegen kleur toe aan de ongeplaveide straat. Palmbomen, struiken. Groen, lieflijk, eenvoudig. Aangeveegd. Weinig auto’s, veel brommers (met hele gezinnen er op). Verroeste satelliet schotels maatje ufo. Dit is vast zo’n plek waar kindertjes nog op woensdag middag bij een buurvrouw komen vragen of ze even tv mogen kijken. Haren gekamd. Schoenen uit. Stil zijn. Netjes blijven zitten. Saamhorig.
De moskee en kerk staan gebroederlijk naast elkaar. Het ‘bezoekpaleis’ van de koning er tegenover. Het was open om in rond te sneupen. Schoenen uit. Airco, veel grote banken, tafels, mooie ornamenten. Veel goudkleur schalen en glazen. Marmer. Schoon en netjes. Een wc maakt zeilers altijd blij, laat staan een koninklijk toilet. De badkuip in de badkamer was gevuld met water, met een pannetje om water mee te scheppen en op je boodschap in de wc te kieperen. Want doorspoelen ging niet. Werkte prima.
Uitgeput van alle festiviteiten waren we 6 uur later beduusd terug aan boord. Met een limbisch cortex overload. Van schutterig van boord af met m’n vlag in m’n tas, naar de vlag om m’n schouders alsof ik worldcup had gewonnen. Trotse Balanda.
De Molukkers. Ze hebben weinig maar ogen heel rijk. Ze dragen ons een meer dan warm hart toe. Waarschijnlijk gewoon omdat ze er zelf zo eentje hebben.
Een dag later vraag ik of een massage mogelijk is. Het zeilen hijsen wil z’n tol nog wel eens eisen. Er wordt een vrouw opgetrommeld uit het dorp. Kuis houd ik m’n bh maar aan, maar dat is nergens voor nodig. ‘Uit die handel’ wordt me te kennen gegeven. Terwijl de gehoofddoekte vrouw aan de slag gaat met olie, lig ik op oude kranten op de stenen vloer. Sterke vingers nemen m’n rug en schouders stevig onder handen.
Gaandeweg komen er steeds meer vrouwen gezellig bij zitten. Gehurkt, op nauwelijks 20 cm afstand, rondom m’n hoofd. Zeker 6 stuks. Misschien meer, maar met m’n wang op de krant was m’n uitzicht beperkt tot de voeten en knieën die er al waren. Knijpen deden ze ook allemaal even stiekem. For good measure. Twee handen professioneel in m’n nek, verschillende knijpers elders. Lachbui. Iedereen schaterde mee.
De masseuse is super. Haar gevolg veegt af en toe een mier van m’n neus of uit m’n haar. (Ik zie ze lopen over mn krant). De kakkerlak die langskomt wordt met een bezem de deur uitgewerkt in de verder keurige ruimte. Het is oprecht puur genieten.
Na een uur is het mooi geweest. Ik moet als de wiedeweerga naar Zwerver. De kapitein zoekt zich al uren suf naar de smeerlap van een kabel die de boot onder stroom zet. Ik had beloofd de bijboot, het roer en de Watt&Sea te poetsen. Hans van Ikanoo komt de kapitein helpen. Twee weten meer dan één en samen kruipen ze door het schip.
Ik duik nog even in het water om de annodes (stroomvangers) onder het schip te checken. Ze zijn nog in orde. Het raadsel duurt voort. De Hanzen zetten hun tanden er in en kauwen er op. Voor de kapitein is het wel even slikken. Z’n grote vriend Zwerver kan wel tegen een stootje. Maar tegen stroomstootjes niet…
Spartelend in de zee begin ik me weer als een vis in het water te voelen. This is the life!
Palmbomen aan het witte strand wuiven. Zijn net zo uitnodigend als de locals. Vanavond weer zeilersparty. De Balandas voorop. Heerlijk eten voor de grand sum van 1 euro 30. Bintang bier is een soort shandy, ook niet verkeerd. En natuurlijk Frankie 1.2 op z’n krukje met ‘I did it myyyyy wayyyy..’
En zo is het maar net!!